بود شاهی شاه را بد سه پسر

هر سه صاحب فطنت و صاحب نظر

هر یکی از دیگری استوده تر

در سخا و در وغا و کر و فر

پیش شه شه زادگان استاده جمع

قرة العینان شه هم چون سه شمع

از ره پنهان ز عینین پسر

می کشید آبی نخیل آن پدر

تا ز فرزند آب این چشمه شتاب

می رود سوی ریاض مام و باب

تازه می باشد ریاض والدین

گشته جاری عینشان زین هر دو عین

چون شود چشمه ز بیماری علیل

خشک گردد برگ و شاخ آن نخیل

خشکی نخلش همی گوید پدید

که ز فرزندان شجر نم می کشید

ای بسا کاریز پنهان هم چنین

متصل با جانتان یا غافلین

ای کشیده ز آسمان و از زمین

مایه ها تا گشته جسم تو سمین

عاریه ست این کم همی باید فشارد

کانچ بگرفتی همی باید گزارد

جز نفخت کان ز وهاب آمدست

روح را باش آن دگرها بیهدست

بیهده نسبت به جان می گویمش

نی بنسبت با صنیع محکمش